Γεννήθηκε: Ληξούρι (Ελλάδα) Πέθανε: 5 Ιουλίου, Κέρκυρα (Ελλάδα) Κερκυραίος συνθέτης (μέλος της ΕΕΜ), πιανίστας, φλαουτίστας, καθηγητής πιάνου και αρχιμουσικός μπάντας (με προπολεμική και μεταπολεμική ακμή). Γιος του Αν. Pομποτή, ακολούθησε ως ένα διάστημα τις περιπλανήσεις του πατέρα του (κατόπι πολιτογραφήθηκε Κερκυραίος). Πήρε της πρώτες μουσικές γνώσεις από τον πατέρα του και στη συνέχεια (1924 και 1947) σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο (με τους Μ. Βαρβόγλη, Δ. Μητρόπουλο και Β. Σωζόπουλο). Ως μαθητής πήρε το Β’ βραβείο σύνθεσης σε Διαγωνισμό του υπουργείου Στρατιωτικών (1926) για το έργο του “Εκ των "Ελευθέρων Πολιορκημένων" (το Α’ Βραβείο πήρε τότε ο Μ. Καλομοίρης). Επίσης, το έργο του “Αγροτικό Τρίπτυχο” (σε στίχους Σπ. Ρομποτή) πήρε το Α’ βραβείο στον Διαγωνισμό της “Ελλ. Χορωδίας” (1934).Πιθανολογείται ότι το πρώτο του έργο (1920) ήταν ο “Άγιος Διονύσιος” για μπάντα (που στο χειρόγραφο φέρει τον υπότιτλο “Marcia Religiοsa” και ενορχηστρώθηκε το 1926). Το 1922 αποφοίτησε της Δημόσιας Εμπορικής Σχολής Κέρκυρας και στη συνέχεια υπηρέτησε τη θητεία του στην Αθήνα (ως το 1924), παρέμεινε όμως στον Στρατό επί 3 έτη ως μόνιμος φλαουτίστας. Σε ηλικία 27 ετών διορίστηκε καθηγητής στο Αρσάκειο Κέρκυρας και σταδιοδρόμησε ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς – μουσικοπαιδαγωγούς που πέρασαν ποτέ από το νησί των Φαιάκων. Νεότατος παντρεύτηκε τη Θεοδώρα (Λόλα) Δαπέργολα, που του στάθηκε ιδανική βοηθός και σύντροφο στο έργο του (γιος τους. ο γεννημένος στην Κέρκυρα το 1929 βραβευμένος ποιητής και ναύαρχος Τάσος Κόρφης). Στη διάρκεια της ζωής του προσέφερε αμισθί τις υπηρεσίες του επί μακρόν στη “Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας” και γι’ αυτό ανακηρύχθηκε μεγάλος ευεργέτης της (1978). Επίσης, Χρημάτισε δ/ντης Σχολών του Ωδείο Κέρκυρας και αρχιμουσικός της “Φιλαρμονικής Εταιρείας Μάντζαρος” (1.6.1932-16.3.1933). Προηγουμένως, διηύθυνε τη “Μουσική Σχολή Ρομποτή” που ίδρυσε ο πατέρας του (1928-1932). Αυτή η “Σχολή”, παρά το σχετικά σύντομο της λειτουργίας της, άφησε σπουδαίο έργο και συνέβαλε σημαντικά στην άνοδο του κερκυραϊκού πνευματικού επιπέδου. Είχε οργανώσει πλήρες και εκσυγχρονισμένο Ωδείο με τμήματα θεωρητικής – ενόργανης μουσικής), ΣΟ, μικτή Χορωδία και Φιλαρμονική (που πρωτοεμφανίσθηκε δημόσια στη λιτανεία των Βαΐων του 1928, με 40 περίπου εκτελεστές και αρχιμουσικό τον Αν. Π Pομποτή. Στις 8.10.1931 ο Γερ. Ρομποτής παρουσίασε τον “Υποψήφιο Βουλευτή” σε δική του ενορχήστρωση. Εκτός Κέρκυρας, δίδαξε στο Γυμνάσιο Κυπαρισσίας (1934), στο Γυμνάσιο Τριπόλεως (1935), ενώ από τον Ιούλιο του 1935 ανέλαβε υποδ/ντής και στη “Φιλαρμονική Εταιρεία Τριπόλεως”, όπου δημιούργησε το Σώμα Μπάντας και Ωδείο (αναφέρεται ότι το 1937 εγκατέλειψε την Τρίπολη χολωμένος, γιατί δεν τον παρουσίασαν στον Βασιλέα Γεώργιο όταν εκείνος επιθεώρησε τη Φιλαρμονική), στο Γυμνάσιο Θηλαίων Πύργου (για 2 μήνες το φθινόπωρο του 1937) και στο Αρσάκειο Πατρών (1937-48). Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δίδαξε στο Αρσάκειο, ενώ συνεργαζόταν και με το περιοδικό “Ελληνική Δημιουργία” (1948-50). Το 1949 ίδρυσε τη Χορωδία του Συλλόγου αποφοίτων Αρσάκειου και το 1950 συνέγραψε μουσικοπαιδαγωγικά έργα (“Αναλυτικά θεωρία της μουσικής’, “Κανόνες μουσικής ανάγνωσης” και “φωνητικές ασκήσεις’). Το 1953 ανέλαβε και πάλι την ανασύνταξη της Φιλαρμονικής Τριπόλεως, όμως μετά από λίγους μήνες αποχώρησε και πάλι. Συνταξιοδοτήθηκε από το Αρσάκειο το 1963 και στη συνέχεια ανέλαβε στα Γιάννινα δ/ντης του Ωδείου και της Φιλαρμονικής του Δήμου Ιωαννιτών (1965-66). Από το 1967 εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα και στη δεκαετία του 1970 διετέλεσε καλλιτεχνικός έφορος και επίτιμος γενικός δ/ντης της “Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας” (1976-80). Επίσης το 1978, εκτός από την ανακήρυξή του ως “Μεγάλου ευεργέτη” της Φιλαρμονικής, τιμήθηκε από τον Δήμο Κερκυραίων με μετάλλιο “Κερκυραϊκής Αξιοσύνης”. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 αποχώρησε της Φιλαρμονικής, λόγω σοβαρών διαφωνιών του με τη Διοικητική Επιτροπή και ιδιώτευσε, ασχολούμενος με τη σύνθεση και την ενορχήστρωση παλαιότερων έργων του. Πέθανε από καρδιακό επεισόδιο στην αυλή του σπιτιού του στο Κανόνι (5.7.1987). Μεταξύ των μαθητών του: ο αείμνηστος ανιψιός του Δ. Δαπέργολας, ο Ι. Π. Αρδαλειάς, ο Σπ. Καζιάνης (ο συνθέτης), ο Ν. Σ. Κρητικός, κ.ά.
Έργα:
α) εκτενή λυρικά έργα: “Ή Κόρη του φονιά” μονόπρακτο μελόδραμα (45′, κείμενο Σα. Ρομποτής, “Ο Χριστός εις την εορτήν του Πουρίμ” (κείμενο Bονiο, σε μετάφραση Μ. Ιάνδου και Σπ. Ρομποτή) μονόπρακτο δράμα με μουσική υπόκρουση και μικτή χορωδία (40′, Κύρια πρόσωπα: Μαγδαληνή, Ιούδας, η φωνή του Χριστού, Εκατόνταρχος, Εταίρα, Γραμματέας, Φαρισαίος, Λεγεωνάριος).
β) χορωδιακά έργα (με ορχ.): “Δοξολογία και Θεία Λειτουργία” σε λα ελάσσονα ή “Λειτουργία του Χρυσοστόμου” (1931, 1 ώρα 15′). “Εκ των <ελευθέρων Πολιορκημένων>” (1926, σε στίχους Δ. Σολωμού, 8″), “Αγροτικό Τρίπτυχο” (1933, 9′), “Ύμνος εις την Κέρκυρα” (1927), “Ύμνος στους αθάνατους νεκρούς” (1929, όπως και τa 2 προηγούμενα, σε στίχους Σπ. Ρομποτή, “Μαύρες σκιές” (1954), “Δεηθείτε για του Κόσμου την ειρήνη” (1958), “Ψαλμός Ε’ του Δαβίδ” (καντάτα, 1965-66), κ.λπ.
γ) έργα για ορχ.: “Γαμήλιο εμβατήριο” (1926, για τους γάμους του αδελφού του Σπύρου), “Ελληνικαί στιγμαί’ για ΣΟ (1930, 12′. Με τον τίτλο “Συμφωνικό σκίτσο” και με ενορχήστρωση του 1949 εκτελέστηκε επανειλημμένα από τη ΣΟ του ΕΙΡ υπό τον Α. Ευαγγελάτο) , “Κρίσνας” (Εισαγωγή ομώνυμης όπερας που δεν γράφτηκε ποτέ, 1930), “Κονσέρτο για πιάνο εις ντο ελασ.” (20′, 1930, αφιερωμένο στην πιανίστα Μαρία Μαρκογιαννάκη. Αν πράγματι το έργο γράφτηκε το 1930 πρόκειται για το 10 παρόμοιο ελλ. έργο), “De Profundis ” (4 μερής Σουίτα για έγχορδα. Το έργο πρωτοεκτελέστηκε ολοκληρωμένο στις 14.4.1958 από την Ορχ. εγχόρδων του ΕΙΡ και το 1959 κέρδισε το Β’ Βραβείο σε σχετικό Διαγωνισμό της ΕΕΜ, 18″), “Μενουέτο” (αρχικά για πιάνο, ενορχηστρώθηκε το 1930), “Νύμφη και Σάτυρος” (μπαλέτο, εκτελέστηκε συμφωνικά από την Ορχ. της “Σχολής Ρομποτή” στις 12.4.1930), “Πρελούδιο” (1944), “Λύτρωσης-Συμφωνία αρ.1” (1961), “Μικρό Κονσέρτο” για τρομπέτα και ορχ. εγχόρδων (1982-83), κ.λ.π.
δ) Μουσική Δωματίου: “Preludiο e Fuga” (για βιολί, τσέλο – πιάνο, 9′), “Ελεγεία” (για βιολί πιάνο, 4′),”Αφύπνιση” (1925, για φλάουτο και πιάνο, 4′),”Ελεγεία” (για πιάνο, 3″), “Χορός του Ζαλόγγου” (1938, για πιάνο) , “Ο ναός” (1948, Παλαμά) και “Στροφές” (1949, Μαλακάση, όπως και το προηγούμενο: για υψίφωνο, βιολί, τσέλο, πιάνο), “Τρίο” (1951, για βιολί-τσέλο-πιάνο), “Κουαρτέτο εγχ. σε ντο ελάσσονα” (1985), κ.λπ.
ε) Για μικτή Χορωδία a capella: Χορικό και 6φωνη Fuga “Σε υμνούμεν” (7′),”Στο Χειμαδιό” σε στίχους Σπ. Ρομποτή (4′),”Εφεδρικός Παιάν” (και με συνοδεία μπάντας, ‘Έχει χαθεί: ενώ ήταν ο επίσημος Ύμνος του” Συνδέσμου Εφέδρων Οπλιτών”), “Οι υμνωδοι” (1987), κ.λ.π.
στ) Για ανδρική Χορωδία: “Η Ανθή” (1938, 3′), “Αιώνιο παραμύθι” (1931, Σπ. Ρομποτή και με ορχ.), “Καημοί της στάνης”(χαμένο), “Ή νύχτα πλακώνει” (1938, 3′), “Αποχαιρετισμός ΙΙ” (1959, χαμένο), κ.λ.π.
ζ) Για 3φωνη γυναικεία Χορωδία: “Μικρό Πρελούδιο και Fuga” (1947, 4′), “Άσβεστη δάδα” (2′), “Ζήδρος” (3′), “Πρέσβευε υπέρ ημών” (1949), “Ύμνος Αρσάκη” (1950), “Χαίρε Μαρία” και “Άγια Νύχτα” (1952), “Χριστούγεννα” (1953, τ. Άγρα, 2′ ), “Ή ψυχούλα” (1953, Σολωμού) , “Ευλαβής προσφορά”(1955), “Το τραγούδι του τσοπάνου” (1957, σε ποίηση δική του), κ.λ.π.
η) Τραγούδια με πιάνο: “Ή Αγάπη και ο Ποιητής” (1944, Παλαμά, 2′), “Προσευχή των Πιστών” ( Μαλακάση, 2′ και με ορχ.), “Τα φύλλα” (Πορφύρα, 2′ και με ορχ.) , “Σονέτο” (Bουτιερίδη, 2′), “Το τραγούδι της μοναξιάς” (1949), “Ποιος ξέρει” και “Στις λεμονιές” 2′ και τα 3 του Α. Bήτα), “Τραγούδι” (Κ. Παλαμά, 1′.30″). ” Canzonetta ” (1928, Σπ. Ρομποτή, 1’.30″), “Το τραίνο” (1931, Σπ. Ρομποτή και με ορχ.), “Όπου προς το βράδυ” και “Άφτιαστο και αστόλιστο” (και τα 2 του Παλαμά 1948), ‘Αγιασμένα χέρια” (1949), “Ό Ελληνικός Στρατός” (1952;), κ.λπ.
θ) Υποκρουσίες: “Θρύλος Αγάπης” (1929, Πορφύρα, 7′), “Γυναίκα θάλασσα” (απαγγελία συνοδεία Ορχ., 1930), “Διγενής Ακρίτας” (σκηνική μουσική, χαμένο) , κ.λ.π.
ι) ΓΙΑ ΜΠΑΝΤΑ: “Πένθιμο εμβατήριο” (1935), “Τρίπολις” (Εμβατήριο, 1937), “11 Αυγούστου” (θρησκευτικό Εμβατήριο, 1938), “Ελλ. τραγούδια και χοροί'” (για χορωδία και μπάντα, 1953), “Προσευχή” (1959), “Πλατυτέρα των ουρανών” (1969), “Άγιος Σπυρίδων”(1978;), “Θρησκευτικό Τρίπτυχο” (1979), “21 Μαΐου” (1979), “Οι απόμαχοι” (1984), “Πρωτοκύριακο” (1987, θρησκευτικό Εμβατήριο, το τελευταίο του έργο). Λόγω του ανιδιοτελούς χαρακτήρα του, ποτέ δεν επεδίωξε τιμές και διακρίσεις και ποτέ δεν φρόντισε για την προβολή των έργων του (γι’ αυτό παραθέτουμε τα περισσότερα έργα του, αν όχι όλα)
